De redelijkheid zelf, zo hoop ik dat mijn huisgenoten (lees: man en 2 zoons) mij zien. Toch geloof ik, dat (hoezeer ik mijn best doe) die redelijkheid niet altijd even goed uit de verf komt. Zo kan ik, wanneer boos, best wel eens uit mijn lekker warme sloffen schieten en is de billijkheid dan ver te zoeken. Vooral in periodes van drukte en stress klinkt m’n stem net wat harder dan bedoeld en zijn m’n woorden een tikkie onaardiger dan gewenst.
Zo kan ik, wanneer boos, best wel eens uit mijn lekker warme sloffen schieten
Soms vervolg ik dan met een welgemeend excuus met uitleg, waarbij ik (zodra ik eenmaal weer mijn rustige, voor reden vatbare versie ben) benadruk dat mijn reactie buiten proportie was. Meestal ook gevolgd door het waarom van de heftigheid (stress, verdriet of vermoeidheid om maar wat zijstraten te noemen).
Ik schaam me een klein beetje voor die uitschieters, maar uiteindelijk ben ik naast moeder ook maar een mens. Een mens dat vrij gevoelig is voor spanning in wat voor vorm dan ook. Dat mogen de kinderen best weten en als het nodig is, zal ik tekst en uitleg geven.
Maar, en nu komt het… Een tijdje geleden kwam er een explosie die ik niet kon plaatsen. Nou ja, uiteraard wist ik waarom ik 1 van de kinderen een uitbrander gaf, maar de heftigheid van die ontploffing was totaal onverwacht. Ik was niet moe (niet vermoeider dan anders), had niet een veel te lange to-do lijst, was niet gestressed of verdrietig of zwak, ziek en misselijk.
Ik was niet moe (niet vermoeider dan anders)
Het maakte me verward. Waar kwam dat ineens vandaan? Ik had geen enkel idee. Tot ik later die week televisie zat te kijken. Lekker behaaglijk met een bakje thee en een zacht dekentje in de bank. Warm, knus, niemand die me wat maakte. Tot ik het heel warm kreeg, zomaar, ineens. Pfff… was er iets mis met de thermostaat? Snel deed ik mijn sjaal af en gooide ik het dekentje aan de kant. Misschien ook mijn vest uit doen en laat die thee maar staan.
De rest van het gezin had nergens last van, ze keken enigszins verstrooid op naar waar ik mee bezig was. Ik geloof niet, dat ze het begrepen. Mama heeft het toch altijd koud? Bij mij duurde het ook even, voor het kwartje viel. Ik had het al eerder gehad, maar dat was alweer even geleden. Shit, dus toch. Ik was in de overgang beland. Lekker dan.
Shit, dus toch. Ik was in de overgang beland
Mijn hormonen zijn overduidelijk een feestje aan het bouwen, maar tot nu toe hielden ze zich redelijk gedeisd. Af en toe een opvlieger, niks ergs aan. Jammer alleen, dat die hormonen nogal onberekenbaar zijn en blijkbaar nu dus ook zorgden voor prikkelbaarheid. Balen en verwarrend. Vooral dat laatste. Erg verwarrend.
Extreem boos om een futiliteit, onredelijkheid ten top, daar zit niemand op te wachten. Dat wordt nog wat de komende tijd (jaren?). Het stomme, of nee, het mooie is wel, dat ik de puber en pré-puber hier in huis beter snap. Ik begrijp nu echt hoe verwarrend en irritant het is, wanneer je uit het niets heel kwaad wordt. Boos om niks terwijl je omgeving je aanstaart met vraagtekens in hun ogen.
Die hormonen doen maar een dotje en dat maakt het leven onberekenbaar. Dat zal de gezelligheid hier in huis niet altijd ten goede komen. Gelukkig zitten de kinderen en ik (een soort van) in hetzelfde schuitje en dat maakt het makkelijker om begrip te tonen voor elkaars hormonale huishouden.
