Dat zou ik nou nooit doen. Echt niet. Natuurlijk, ik hoor het je denken en gelijk heb je. Ik zou dat ook nooit doen. Tot gisteren. Toen deed ik het toch. Er was geen sprake van acuut gevaar voor letsel van mens of dier, er werden geen (mensen en/of dieren) rechten overtreden en er was geen reden tot paniek in wat voor vorm dan ook. En toch deed ik het.
Ik sprak zomaar een wildvreemde moeder aan op het gedrag van haar kinderen. Yep, ik weet hoe triest dat klinkt. Ik ben normaliter de laatste die zal oordelen over andermans opvoedstijl. Ik vind opvoeden zelf moeilijk zat, dus van mij geen commentaar op de aanpak van andere opvoeders.
En toch deed ik het. Ter mijn verdediging, ik maakte een nette opmerking waarbij ik rustig uitlegde dat er een alternatief was voor het door haar kinderen vertoonde gedrag. Ik probeerde daarbij de boodschap zo te verpakken dat het als een gemoedelijk advies zou klinken. Nodeloos te vermelden dat dat totaal niet overkwam. Wildvreemde moeder voelde zich aangevallen. En dat snap ik.
Wat er volgde, was een eenzijdig gesprek. Wildvreemde moeder begon zich te verdedigen. Hetgeen voor mij totaal overbodig was, ik wilde haar immers niet aanvallen. Ik had geen weerwoord. In plaats daarvan bleef ik in gedachten hangen bij een kort zinnetje dat ze meerdere malen tijdens haar monoloog uitsprak: “… maar de kinderen vinden het zo leuk…”.
Ik kon er niets aan doen, maar mijn fantasie sloeg op hol en ik zag hoe zij op school praatte met de leerkracht van haar kind. Ik hoorde haar zeggen…”Oh, heeft hij anderen gepest? Ja, erg hoor, maar hij vindt het zo leuk!” Daarna kwam een nieuw beeld in me op. Wildvreemde moeder die gefouilleerd wordt bij de ingang van een gevangenis en de dienstdoende bewaarder meldt… “Weet je, een bank beroven mag natuurlijk niet, maar hij vindt het zo leuk!”
Uiteindelijk moest ik oppassen om niet te gaan lachen. Gelukkig deed ik dat toch niet. Arme Wildvreemde moeder voelde zich al aangevallen genoeg. Ik had spijt dat ik er iets van had gezegd. Het loonde de moeite niet. Het bracht mij wel wat op.
Ten eerste de wetenschap dat het inderdaad wijzer is om andere ouders niet aan te spreken op het gedrag van hun kinderen (mits geen dreigend onheil). En ten tweede het besef dat ik reuze blij ben dat onze kinderen soms onwijs boos op me worden. Ze mogen namelijk niet alles, ook niet wanneer ze het zo leuk vinden! Dat is mijn opvoedstijl en die past bij mij.
Nogmaals sorry Wildvreemde moeder (ik denk namelijk niet dat je mijn binnensmonds gemompelde sorry tijdens je verdedigingspraatje hebt gehoord).
